เช้าวันที่ 22 ธันวาคมที่ผ่านมา
คุณพุ่ม เจนเซ่น โอรสองค์กลางในทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนราชกัญญา สิริวัฒนาพรรณวดี
ได้ให้สัมภาษณ์ "ประชาชาติธุรกิจ" เป็นกรณีพิเศษ
ก่อนที่ในวันรุ่งขึ้นจะเดินทางตามเสด็จฯทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนราชกัญญาฯ และคุณใหม่ เจนเซ่น ไปพักผ่อนที่โรงแรมลา ฟลอร่า เขาหลัก ตะกั่วป่า จังหวัดพังงาไม่มีใครคาดคิดว่า นี่จะเป็นบทสัมภาษณ์ครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะสูญเสียคุณพุ่ม เจนเซ่น ไปตลอดกาล.....................
@10.00 น. ของวันที่ 22 ธันวาคม เป็นเวลานัดหมาย@
.........โดยมี รศ.ดร.จงรักษ์ ไกรนาม ประธานกรรมการอำนวยการบริหารโครงการการศึกษานานาชาติ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ และประธานอนุกรรมการฝ่ายพัฒนาการศึกษาและสังคม, อ.มัลลิการ์ หลีละพันธ์ อาจารย์ผู้สอนทางด้านการทำอาหาร และ อ.ประภาพันธ์ ชินวงศ์ ครูพี่เลี้ยง ร่วมสัมภาษณ์ด้วยการสัมภาษณ์เริ่มขึ้นในห้องอาหารเล็กๆ ซึ่งเป็นสถานที่เรียนการทำอาหารของคุณพุ่ม
............เนื่องจากประเด็นการสัมภาษณ์ในวันนั้น เป็นเรื่องความสามารถในการทำอาหาร เบเกอรี่ โดยเฉพาะ "ซินเนมอลโรล" ขนมที่คุณพุ่มทำเองได้ และในปีหน้ากำลังจะมีโครงการจำหน่ายสร้างรายได้นำเข้า "กองทุนคุณพุ่ม" เพื่อช่วยเหลือเด็กออทิสติกส์
@ คุณพุ่มใช้ภาษาไทยได้ใช่ไหมคะ
@ คุณพุ่ม : ได้ครับ
@ อ.จงรักษ์ : ถ้าคุณพุ่มตอบไม่ได้ เราจะแนะให้
@ คุณพุ่มนั่งลงครับ... วันนี้ใส่เสื้อสีสวยมาก
@ อ.จงรักษ์ : ทุกวันนี้ครึ่งวันเช้า ท่านจะทำเบเกอรี่ ตอนนี้ที่จะทำให้เป็นเรื่องเป็นราวคือ ซินเนมอลโรล ทำแล้วได้เยอะๆ คุณพุ่มสามารถตวงแป้ง ผสมสัดส่วนตามที่สอนไว้ได้เอง ใส่เนย น้ำตาล ตามขั้นตอนได้เอง จนถึงนวดและเอามาโรลได้เองหมด ตัดเป็นชิ้นได้สม่ำเสมอ
@ เวลาทำซินเนมอลโรล สนุกไหมคะ
@ คุณพุ่ม : สนุกครับ
@ คุณพุ่มทำซินเนมอลโรลให้ใครแล้วบ้างคะ
@ คุณพุ่ม : พระราชินี, ฟ้าหญิงสิรินธร, ฟ้าชาย, ฟ้าหญิงจุฬาภรณวลัยลักษณ์, ทูลหม่อมแม่, กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์, องค์โสม, ท่านหญิงสิริวัณวรีมหิดล
@ อ.จงรักษ์ : อาทิตย์ที่แล้วคุณพุ่มนำซินเนมอลโรลไปให้สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ, สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร, สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, สมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณวลัยลักษณ์ อัครราชกุมารี, ทูลหม่อมแม่, สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์, พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ, หม่อมเจ้าหญิงสิริวัณวรี มหิดล คุณพุ่มได้ทำถวายทุกพระองค์
@ คุณพุ่มทำถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ด้วยหรือไม่ค่ะ?
@ คุณพุ่ม: "Yes, by myself"
@ อ.จงรักษ์ : คุณพุ่มจะทำขนมเป็นกล่องๆ แล้วนำถวาย
@ คุณพุ่ม : How beautiful is it ,is it very good, it is beautiful and it is very good.
@ ครั้งแรกที่ให้ทูลหม่อมแม่ได้ชิมซินเนมอลโรลฝีมือคุณพุ่ม ทูลหม่อมแม่บอกว่าอย่างไรค่ะ
@ คุณพุ่ม : It is good, it is tast good.
@ อ.จงรักษ์ : คุณพุ่มเวลาทำอาหารเสร็จก็จะขอใส่กล่องเอากลับไปให้ทูลหม่อมแม่ทุกครั้ง ขนมก็เหมือนกัน แล้วทุกครั้งทูลหม่อมต้องรับประทาน ไม่ว่าจะเย็นชืดอย่างไรก็ตาม นี่คือ คุณพุ่ม...
ปีหน้าเราจะเริ่มให้คุณพุ่มทำซินเนมอลโรลจำหน่าย โดยใช้วันพุธเป็นหลัก แต่คงต้องประชุมกันก่อนว่า จะทำหนึ่งวันหรือครึ่งวัน เพราะวันอังคาร พฤหัส ต้องไปพบคุณหมอ
การพัฒนาเด็กออทิสติกส์ ต้องทำ 3 อย่างควบคู่กันไป คือการให้การศึกษากับการบำบัดต้องต่อเนื่อง หยุดไม่ได้
@ โลโก้ขนมซินเนมอลโรลนี่คุณพุ่มออกแบบเองหรือเปล่าค่ะ
@ คุณพุ่ม : คุณพุ่ม โฮมเบเกอรี่ นี่คุณพุ่ม(ชี้ที่โลโก้)
@ ใครเป็นคนดีไซน์ค่ะ
@ คุณพุ่ม : I did.
@ นอกจากซินเนมอลโรลแล้ว คุณพุ่มยังมีความสามารถในเรื่องการออกกำลังกายใช่ไหมค่ะ
@ อ.จงรักษ์ : เรามองจุดเด่น และวางแผนกันว่าจะช่วยกันได้ อย่างไรที่จะทำให้คุณพุ่มช่วยตัวเอง และทำให้ตัวเองมีค่า ก็มีหนึ่งในเรื่องอาหาร และเบเกอรี่ สองคือ สปอร์ตโค้ชชิ่ง คุณพุ่มจะเรียนกับนิสิตด้วยในบ่ายจันทร์ พุธ ศุกร์ คุณพุ่มก็จะสามารถนำท่ากายบริหาร หรือท่าต่างๆ ให้นิสิตได้ เรียนกับปริญญาตรีบ้าง ปริญญาโทบ้าง ต้นปีที่ผ่านมาเราได้ให้คุณพุ่มออกเทปการบริหารกายเพื่อสุขภาพที่ถูกหลักในนามของสถาบันที่เราทำขึ้นช่วยเด็กออทิสติกส์ โดยมีทูลหม่อมฯ เป็นองค์ประธานเราเริ่มต้นช่วยเด็กออทิสติกส์ อย่างน้อยเป็นเบื้องต้นก่อนการเต้นแอโรบิคจะช่วยยืดหยุ่นร่างกาย ซึ่งในวันเฉลิมพระชนมพรรษาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว คุณพุ่มนำเทปออกกำลังกายถวายสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว, สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ และทุกพระองค์
@ ปีใหม่นี้ท่านมีโครงการจะไปไหนค่ะ
@ คุณพุ่ม : ไปหัวหินไปเยี่ยมหม่อมตา(พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว) วันที่ 31 ธันวาคม
@ อ.จงรักษ์ : คุณพุ่มจะนำซินเนมอลโรล ไปถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ด้วยตัวเองก่อนกลับคุณพุ่มได้มอบคำตอบที่เตรียมตัวมา และอ่านให้ฟังอย่างคล่องแคล่ว ทั้งยังมอบขนมซินเนมอลโรลให้พวกเราเป็นที่ระลึกจากนั้นคุณพุ่มขอตัว "กลับบ้าน" และเดินกอดคอไปกับราชองครักษ์อย่างมีความสุข *********************************
คุณพุ่ม เจนเซ่น" แก้วตา ดวงใจผู้จากไป
รายงาน
เหตุการณ์วิปโยคคลื่นยักษ์ถาโถมซัดกระหน่ำหลายประเทศในเอเชียใต้ รวมถึงจังหวัดชายฝั่งทะเลอันดามันภาคใต้ของไทย ยังผลเสียหายทางเศรษฐกิจอย่างใหญ่หลวง และมิอาจประเมินค่าความสูญเสียอันบาดลึกในใจที่ยากเยียวยาแก้ไขได้ในเร็ววัน เนื่องจากมีผู้ประสบชะตากรรม เสียชีวิตจากภัยภิบัติทางทะเลครั้งนี้จำนวนมาก
สำหรับคนไทยแล้ว ความเสียหายครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ทั่วทุกภูมิภาคต่างเศร้าโศกเสียใจกับเพื่อนพี่น้องผองเลือดไทยผู้ระทมทุกข์ มิหนำซ้ำเรายังสูญเสีย "คุณพุ่ม เจนเซ่น" พระโอรสในทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนราชกัญญา สิริวัฒนาพรรณวดี ผู้เป็นดั่งแก้วตา ดวงใจของทูลกระหม่อมหญิงฯของคนไทย
ด้วยความอาลัยรัก "คุณพุ่ม" ผู้จากไป เราจึงได้นำเสนอ บทประทานสัมภาษณ์บางตอน ของทูลกระหม่อมหญิงฯที่ประทานสัมภาษณ์นิตยสาร "ผู้หญิง" รายปักษ์ ฉบับเดือนธันวาคม 2544 เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ "คุณพุ่ม" ในวัย 18 ปี
**ขอกราบทูลถามว่าตอนที่คุณพุ่มเกิดในฐานะที่ทรงเป็นแม่ที่ได้พระโอรส ทูลกระหม่อมฯ รู้สึกอย่างไรเพคะ
-ดีใจที่สุดในชีวิต เป็นวันที่มีความสุขที่สุด วันที่น้องพุ่มเกิด เขาแข็งแรง น้ำหนักประมาณ 9 ปอนด์ ตัวโต น่ารักมาก
**แล้วเมื่อครั้งที่ทรงเลี้ยงคุณพุ่มตั้งแต่ยังพระเยาว์ ระหว่างที่ประทับอยู่สหรัฐอเมริกา เลี้ยงยากง่ายอย่างไรเพคะ
-อันที่จริง จะว่าเลี้ยงยากก็ไม่ใช่ นอกจากที่เขาเป็นอยู่นี่ ก็ไม่ยาก ตั้งแต่เกิดมาเลย เป็นเด็กแข็งแรง เลี้ยงง่าย และรับประทานเยอะมากเพียงแต่ตอนกลางคืนไม่นอน ชอบนอนตอนกลางวัน กลางคืนไม่ค่อยนอน เพราะหูไวมากการพัฒนาการทางร่างกายเร็วกว่าปกติ ไม่ดื้อด้วย แต่ก็เป็นอย่างที่เขาเป็น คือเป็นออทิสติก ราวสักขวบครึ่งเริ่มยุ่งๆ ชอบวิ่งไปวิ่งมา ไม่พูด ไม่สบตาคน สังเกตว่าเขาไม่เล่นตุ๊กตา Stuffed Animals แต่ก็ไม่เกลียด เพียงแต่ไม่สนใจ แต่ตอนนั้น เราไม่รู้ว่าลูกเป็นอะไร...อายุสัก 10 เดือนพัฒนาการก็ทำท่าจะดีเหมือนเด็กทั่วไป เช่น ทำท่าจะพูด แต่ก็หยุดไปตอนย่างเข้าขวบครึ่ง ก่อนน้องใหม่(คุณสิริกิติยา เจนเซ่น)เกิด จะพบสิ่งผิดสังเกต แล้วจะติดแม่มาก พออายุเข้าตอน 2 ขวบ กลับมาเมืองไทยอีกทีเริ่มสังเกตเห็นอาการแล้ว...จะยุ่งมากเลย ติดแม่มาก ชอบจับผมแม่ วิ่งไปมา ไม่พูด พูดอะไรด้วยเหมือนไม่ได้ยิน
พอสัก 2 ขวบครึ่งก็พาลูกไปหาหมอที่ซานดิเอโก สหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นที่ที่เราพักอยู่ เขาบอกไม่รู้ว่าเด็กเป็นอะไร พาไปที่โรงพยาบาลเด็ก ไปทดสอบหูว่าได้ยินไหม...น้องพุ่มก็ได้ยิน ก็เลยไปเริ่มเข้าโปรแกรมฝึกพูด(Speech Program) แต่หมอก็ไม่ได้พูดว่าเป็นอะไร เพราะเขาไม่ทราบ
หรือไปหาจิตแพทย์ เขาก็บอกเลยว่าไม่ได้เป็นออทิสติก แต่ไม่รู้เป็นอะไร คือไม่พูด ที่จริงเขาก็พูดเหมือนกัน พูดเป็นคำๆ อย่างคำว่า แม่...Bird...Go...Eat..ก็ไปเรียนพูดที่โรงพยาบาลเด็ก ตอนนั้นไม่มีใครแนะนำให้ไปพบหมอเฉพาะทางนี้เลย ซึ่งเราก็พาไปหานักจิตวิทยาให้ทำ Psychological Test
แต่มีจิตแพทย์อยู่คนหนึ่ง บอกว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ เพราะตอนท้องได้ 4 เดือน มีเลือดออกเยอะมาก ทำท่าจะแท้ง แล้วไม่มีใครพาไปหาหมอ ตอนนั้นเราอยู่ซานดิเอโก...เหงามาก ไม่รู้จักคนไทยเลย ตอนนั้นพ่อของน้องพุ่มก็ไม่อยู่ เราโทร.ไปบอก เขาก็ว่ากลับมาไม่ได้ เพราะจะมีประชุม เราเลยโทรศัพท์ไปหาหมอสูติที่ดูแลเราอยู่ บอกว่าเลือดออก เรามีแต่พี่เลี้ยงอยู่ด้วยคนหนึ่ง พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ขับรถก็ไม่ได้ พี่พลอย(คุณพลอยไพลิน เจนเซ่น) ก็ยังเล็กและก็ไม่สบายด้วย ปรากฏว่าหมอของเราก็ไม่อยู่ มีแต่หมอที่เป็นพาร์ตเนอร์อยู่แทน หมอคนนั้นก็บอกว่าให้นอน แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้...ก็รู้สึกว้าเหว่มาก รู้สึกไม่มีใครในโลก ในที่สุดหมอที่ดูแลอยู่ประจำก็โทรศัพท์กลับมา ตอนนั้นเลือดหยุดแล้ว บอกให้เราโทรศัพท์ไปหาคนคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนหมอ แล้วทำธุรกิจอยู่กับเรา(เกี่ยวกับการขายบ้าน) เพื่อนคนนี้เป็นผู้หญิงและเป็นผู้ใหญ่หน่อยแล้ว ให้มารับพาไปหาหมอ ตอนหลังก็เลยกลายเป็นเพื่อนกัน
หมอบอกว่ารกเกาะต่ำ ตอนนั้นท้อง 4 เดือนแล้ว ไม่ทราบว่าจะอยู่ได้หรือเปล่า หมอถามว่าจะเอาออกหรือเอาไว้ เราบอกไม่ให้เอาออก เพราะรู้สึกผูกพัน ถึงอย่างไรเราก็จะเสี่ยงอุ้มท้อง ถึงจะต้องนอนนานถึง 6-7 เดือนก็ยอม แล้วก็ต้องนอนอยู่ถึง 2 เดือน งานที่ทำอยู่ก็ต้องหยุด นอนนิ่งๆ เลย แล้วรกก็เลื่อนขึ้น...อาการดีขึ้น หลังจากนั้นน้องพุ่มก็เกิดมา แข็งแรงดี
**แล้วอาการของคุณพุ่มดีขึ้นตอนไหนเพคะ
-อาการก็ดีขึ้นไปเรื่อยๆ เด็กที่เป็นแบบนี้ไม่มีปัญหาอย่างหนึ่ง ก็ต้องเป็นอีกอย่างหนึ่ง ปัญหาเปลี่ยนไปเรื่อยๆ หลายปีต่อมา อายุสัก 10-11 ขวบ ไปหาหมออีกคนหนึ่งก็เปลี่ยนยา แต่เป็นยากระตุ้นประสาทเหมือนกันปฏิกิริยาเริ่มรุนแรงขึ้น ตอนนั้นเวลาเดินทางจะมีตำรวจไทยคอยดูแล ก็ชกเขาบ้าง อะไรต่ออะไร คือยานี้ยิ่งทำให้เป็นเหมือนถูกบีบสมอง บางทีเราต้องหยุดยาเองนะ แต่หลังๆ พอเข้าเรียนในระดับจูเนียร์ไฮสคูลใน Public School เรารู้ว่าเขาขอพี่เลี้ยงได้ เพราะเราจ่ายภาษี เราเริ่มรู้แล้ว ก็ขอพี่เลี้ยงแบบตัวต่อตัว(One on One Aid) ตั้งแต่ชั้นระดับจูเนียร์ไฮสคูล ก็เรียนไปเรื่อยๆ ก็เรียนได้บ้าง เพราะโปรแกรมก็ไม่ได้ดีอะไรเท่าไรเป็นการสอนเด็กที่มีปัญหาต่างๆ ทุกคนรวมกันหมด ที่จริงช่วง 2 ปีแรกที่อยู่ไฮสคูลก็ดี เพราะครูรู้จักเขา เราไปเป็นอาสาสมัครสอนหนังสือด้วย แต่เป็นในคลาสอื่นๆ ซึ่งตัวน้องพุ่มเองไม่อยากให้ไป เขาไม่อยากให้ไปคุมเขาเราไปอาทิตย์ละหน มีกิจกรรมอะไรในโรงเรียนก็ไปช่วย
**การรับทราบเกี่ยวกับอาการของคุณพุ่มของทูลกระหม่อมฯ ดูเหมือนว่ามีลักษณะค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
-ทราบอยู่แล้วว่าปัญหา ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านจะมีตามรัฐใหญ่ๆ เช่น แอล.เอ. แถวๆ วอชิงตัน ดี.ซี. ก็มีพอดีเรามีเพื่อนที่แอล.เอ. เขารู้จักหมอเด็กที่เป็นคนไทย หมอไทยเขาก็แนะนำหมอคนนี้ให้ หมอที่ซานดิเอโกที่หมอไทยแนะนำให้เชี่ยวชาญเรื่อง ADD เคยไป Study กับหมอซึ่งเป็นบรมครูเฉพาะทางด้านสมาธิบกพร่องที่เซาท์แคโรไลนา หมอคนนี้ก็ว่าอาจเป็นออทิสติก ฉันคุยกับหมอ ปรึกษาเขาว่าอยากให้น้องพุ่มทำ Therapy กับจิตแพทย์ เขากลับบอกว่า...ยูนั่นสิที่ควรจะทำ เพราะยูเงียบๆ ไม่ปล่อยอารมณ์ตีโพยตีพาย และเขาก็เขียนในรายงานว่า...เรารับไม่ได้ที่ลูกเป็นอย่างนี้...ก็ใช่...มันรับยากนะเรื่องแบบนี้ ก็ค่อยๆ ยอมรับ แล้วหาทางแก้ไข พอบอกเป็นออทิสติก มันแรงมากนะ มันทำใจยากในที่สุดก็รับได้ ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็หาทางแก้ไปเรื่อยๆ ตอนนั้นก็โตแล้ว อายุ 12-13 ปี พอหลังปี 1995-1996 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ก็ทรงเริ่มช่วย
**ทูกกระหม่อมฯ ทรงคลี่คลายความรู้สึกหรือยอมรับอย่างไรเพคะ
-วันหนึ่งๆ น้องพุ่มพูดอะไรได้บ้างก็จดไว้ 10 คำ 20 คำ 30 คำ เราก็ดีใจ ก็ทำไปเรื่อยๆ...(ทรงเงียบชั่วขณะ) ไม่มีอะไรจะคลี่คลายได้ ก็ต้องยอมรับ ทำใจเฉยๆ นิ่งๆ ในที่สุดหมอคนนี้ก็บอกให้เราไปพบจิตแพทย์ เขาว่า...ยูนิ่งมากๆ สงบมาก ยูผิดปกติ...คือแม่ทุกคนที่มาต้องร้องไห้ตีโพยตีพายแต่เราไม่เป็น เพราะน้องพุ่มเป็นมานานแล้ว เป็นสิบปีแล้ว เราก็ยอมรับแล้ว ทำใจได้แล้ว อีกอย่างหนึ่งคนตะวันออกหรือคนเอเชียนี่จะไม่ร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างฝรั่ง
ต่อมาหมอคนนี้ก็แนะนำหมออีกคนหนึ่งให้ชื่อ ดร.เฟ็ดเดอร์ ซึ่งเขาเพิ่งย้ายมาอยู่ซานดิเอโก ก็เลยเป็นหมอคนเดียวในซานดิเอโกที่รักษาโรคแบบนี้ ก็บอกว่าสิ่งที่น้องพุ่มเป็นไม่ได้เรียกว่าเป็นออทิสติก(Autistic)เสียทีเดียว แต่เรียกว่าเป็น ออทิสติกสเปกตรัม เพราะน้องพุ่มไม่ได้มีอาการทุกอย่าง เด็กแต่ละคนมักมีอาการไม่เหมือนกัน หมอเริ่มพูดว่า น้องพุ่มเป็นออทิสติกประมาณปี 1997
พอซักปี 1998 เราป่วยเอง อาจจะเป็นเพราะเครียดมาก เหนื่อยมาก จึงเกิดอาการปวดหลังมาก เข้าโรงพยาบาลฉีดมอร์ฟีนก็ไม่หายปวด ตอนนั้นน้องพุ่มเป็นห่วงแม่มาก กลัวแม่จะตาย น้องพุ่มไม่เคยยอมเข้าโบสถ์ เพราะน้องพุ่มถือว่าตัวเองนับถือศาสนาพุทธ ครูพี่เลี้ยงเคยเล่าให้น้องพุ่มฟังว่ามี Prayer Group มักจะสวดมนต์ให้คนที่ป่วยหนัก วันที่แม่ป่วย น้องพุ่มเรียนหนังสือไม่ได้แต่ขอไปสวดมนต์ที่ Prayer Group ก็ไปสวดมนต์ ครูบอกให้สวดแบบของยู ก็สวด...นะโมตัสสะ...
ครูพี่เลี้ยงก็โทรศัพท์มาบอกแล้วถามว่าน้องพุ่มเป็นอะไร เขาสงสัยว่าทำไมถึง Upset เราก็บอกว่าเราไม่สบาย เขาเลยรู้ว่าทำไมน้องพุ่มจึงเรียนหนังสือไม่ได้ แล้วขอไปสวดมนต์ พอน้องพุ่มกลับมาบ้าน ถามป้าแดงที่สอนการบ้านน้องพุ่มว่าแม่จะตายหรือเปล่า ป้าแดงบอกว่าไม่ตาย แม่ปวดหลังเฉยๆ ทุกวันนี้แม่ไปไหนแล้วกลับมาตอนกลางคืนต้องตื่นมาดูแม่ทุกครั้ง เป็นห่วงแม่มาก
**กีฬาประเภทไหนที่คุณพุ่มโปรดปรานที่สุดเพคะ
-เขาชอบกีฬาทุกอย่าง แต่ตอนนี้ชอบเจ็ตสกีมากที่สุด
**ขอกราบทูลถามความคิดเห็นเกี่ยวกับเด็กหรือครอบครัวที่มีบุตรหลานมีอาการแบบนี้ในเมืองไทยเพคะ
-มีมากที่เป็นเด็กมาจากครอบครัวที่มีฐานะดี พ่อแม่มีความรู้ ตอนนี้เราเริ่มออกมาประกาศ เพราะเราไม่เห็นว่าต้องปิดบัง คนจะได้เข้าใจว่าน้องพุ่มเป็นนะ ไม่ต้องรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอับอาย คนจะได้เข้าใจและเห็นใจช่วยเหลือ มาช่วยกันทำโครงการนี้ให้ประสบความสำเร้จ ก็มีหลายคนที่ช่วยบริจาคให้คุณหมอเพ็ญแข แต่ก็มีพ่อแม่หลายคนที่ยังอาย ไม่กล้าออกมา ..ที่จริงตอนตั้งท้องพี่พลอยเคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่แม่มีลูกหูหนวก ซึ่งทำให้แม่ต้องเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตเพื่อลูก ต้องอุทิศเวลาทั้งหมด ทำอะไรไม่ได้เลยคิดถึงตัวเองไม่ได้เลย ใช้ทุกวินาทีให้ลูกที่หูหนวก..ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาเจออะไรคล้ายๆ แบบนี้ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากแล้ว...คิดว่าช่วยเขาให้ดีที่สุด
**มีเหตุการณ์ครั้งไหนที่คุณพุ่มทำให้ทูลกระหม่อมฯ ประทับใจอยู่จนทุกวันนี้เพคะ
-ธรรมดาก็ประทับใจตลอด เขารักแม่ เขาเชื่อเรา แม่มีอิทธิพลต่อเขา วันเกิดหรือวันแม่ เขารู้ว่าเราชอบครีมหอมๆ ก็ให้ป้าแดงสั่งซื้อครีมให้แม่ เขาจะนึกถึงแม่ตลอด กลัวแม่จะตาย..
**ทูลกระหม่อมฯ ทรงคาดหวังกับคุณพุ่มมากน้อยแค่ไหน อย่างไรเพคะ
-ไม่ได้คาดหวังให้เขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่อยากให้น้องพุ่มได้เรียนมากที่สุด อยากให้หายเป็นปกติ อยากให้เขามีความสุข
**ระหว่างสหรัฐอเมริกากับเมืองไทย คุณพุ่มชอบอยู่ที่ไหนมากกว่ากัน เพคะ
-ถามเขาทีไร ก็บอกว่าเมืองไทยเป็นบ้าน อย่างที่ไปฝรั่งเศสด้วยกันครั้งหลังสุด น้องพุ่มบอกว่าอยากกลับบ้าน ถามว่าบ้านไหน เขาก็บอกว่าบ้านที่เมืองไทย
ที่มา มติชน